Gastvrijheid

De Camino en gastvrijheid zijn naar mijn idee onlosmakelijk met elkaar verbonden. Vandaag twee uiteenlopende voorbeelden gezien;

1 Hoe het naar mijn idee niet zou moeten; Michel mijn loopmaatje en ik zaten in twee verschillende albergues. Hij zag het Franse toilet in de albergue van mijn keuze toch niet zo zitten en nam de municipal albergue gedreven door een Duits echtpaar. Deutsche grundlichheit, dus brandschoon. In de ochtend wilde ik hem daar ophalen, maar hij was nog niet helemaal klaar. Binnen zat nog een handvol bekenden, dus ik ging even de ontbijtruimte in. De Duitse maakte mij onmiddellijk duidelijk dat ik hier niet hoorde, omdat ik in de andere albergue geslapen had. Ik mocht echter bij hoge uitzondering ontbijt pakken maar ik moest wel een donativo betalen (=vrijwillige bijdrage, eh hoezo vrijwillig?). Ik was niet van plan om daar te ontbijten, maar pakte een kopje thee en gooide 2 euro in het blikje. De Duitse had dit kennelijk niet meegekregen. En toen ze me met de thee zag drinken, vroeg ze pinnig me of ik wel een donativo had gegeven?!? Tja….

2 Hoe het ook kan; In Spaanse bars/ cafés is het geen enkel probleem om eigen gebracht eten mee te nemen. Na de Duitse herberg gingen we ontbijten in een bar in La Faba. Er was een nieuwe jongen, die zijn eigen ontbijt had gekocht. Wij nodigden hem uit samen te ontbijten in de bar,. Hij vroeg zich echter af of dat geen probleem was. Wij verzekerden hem dat het geen enkel probleem is. We hebben complete picknicks in cafés meegemaakt. Hij ging met ons mee en de Spaanse uitbaatster van de bar wenste hem niet alleen smakelijk eten ( bon provegio) maar vroeg hem ook of ze iets warm kon maken in de magnetron en of ze zijn waterfles kon vullen. Kijk, da’s gastvrijheid!

Michel en David op een terras in La Faba Cafekat ergens onderweg Michel, David, Thomas en ik op een terras in Villafranca