Avontuurlijke middag…

Af en toe voel ik me hier zoals in het liedje van Sting: “Englishman in New York”, maar dan een Hollandse in Spanje. Je hebt toch een bepaald verwachtingspatroon van de dingen, die hier niet altijd op zijn plaats zijn. Zoals vanmiddag toen ik een stuk wilde gaan lopen. Het was supermooi weer en ik had ruim drie uur vrij. Een keertje niet op de Camino, was het plan. Een mens wil ook wel eens wat anders. In het dorp staat een bord met een wandelroute naar de Molino Verde, klinkt goed, dus waarom niet. Ik meende te begrijpen dat de route zo’n anderhalf uur duurde, ook had ik ergens 5,6 km zien staan. Prima, leek me, dus ik op pad. Het eerste stuk ging meteen flink bergopwaarts, maar hé, dat ben ik inmiddels wel gewend.

www.lopendezaken.nu

Dat werd natuurlijk beloond met fantastische vergezichten, die helaas op foto nooit zo mooi overkomen, maar oordeel zelf. Na 1,5 uur stuitte ik op de Molina Verde, een oude watermolen, schitterend gelegen in het groen bij een waterval. Echt ontzettend mooi.

www.lopendezaken.nu

De route leek echter toch langer dan 1,5 uur, want volgens het kaartje zat ik ongeveer op de helft. Maar dat zou evengoed moeten lukken binnen 3 uur. Bovendien zag ik een wegwijzer naar Las Herrerias, die 4,4 km aangaf, dus ik vervolgde mijn route, die nu langs de rivier door het bos ging. Om 17:30 uur, een uur later liep ik echter nog steeds door het bos, terwijl ik om 18:00 bij de herberg moest zijn, voor de voorbereidingen van het diner voor de pelgrims. En omdat ik geen enkel bordje meer tegenkwam, begon ik te twijfelen of ik niet ergens een afslag gemist had. Volgens het kaartje had ik voor het eindpunt ook nog het dorpje San Julian moeten passeren en ook dat was nog in geen velden of wegen te bekennen. Ik had ergens onderweg een soort splitsing gezien, dus ik besloot terug te gaan en dat te proberen. Inmiddels was het al over zessen en leek deze afslag alleen maar verder het bos in te gaan.

www.lopendezaken.nu

Natuurlijk was er in de wijde omgeving geen enkel teken van leven te bekennen, geen wegwijzers, geen WiFi, geen googlemaps en ik begon ‘m toch wel enigszins te knijpen. Het was waarschijnlijk toch niet zo verstandig onvoorbereid op weg te gaan. Maar goed, niks meer aan te doen. Ik besloot dat het waarschijnlijk het verstandigste was om de weg weer helemaal terug te lopen, via watermolen, anders zou ik zeker verdwalen. Dat zou dus zeker nog 1,5 uur duren en dat betekende dat ik niet op tijd zou komen voor het diner. Gelukkig had ik mijn telefoon wel bij me en kon ik Myriam een berichtje sturen, dat ik het niet ging redden omdat ik enigszins verdwaald was geraakt in het bos. ‘Ok’ was haar korte antwoord. Ik dus zo snel als ik kon de terugweg hervat, gelukkig merendeels bergafwaarts. Ik kwam uiteindelijk om 18.30 aan in de albergue. Precies op het moment dat de pelgrims aan tafel gaan! Ik had dus uiteindelijk zo’n 4,5 uur gewandeld. Pfff, dan denk je even een stukje te gaan lopen. Een beetje een naïeve Hollandse gedachte. Gelukkig had Carolina zonder problemen de honneurs waargenomen tijdens het diner. Erg fijn, zo’n lieve collega!

Photos

Walk Statistics

Santiago 2017