Even wennen op de Via de la Plata

Denk je dat je als ervaren caminoganger de eerste etappe van de Via de la Plata ook wel effe ‘doet’. Valt dat dan toch tegen.

Even bij het begin beginnen. Na twee keer de camino Francès (de route naar Santiago vanuit Frankrijk) en een poosje vrijwilligerswerk in een albergue op de Francès, begon het toch weer te kriebelen. Een derde Francès leek wat veel van het goede. Gelukkig zijn er meer wegen die naar Santiago leiden. Dus het plan gevat om de Via de la Plata te gaan lopen. Een oude Romeinse weg vanuit Sevilla omhoog via Salamanca naar Santiago.

Vandaag begon mijn reis al vroeg op Schiphol. Om mijn Spaanse les op vrijdag niet te hoeven missen, had ik besloten zaterdagochtend pas te vertrekken. Geen tijd voor sightseeing in Sevilla. Komt wel een andere keer, maar meteen op pad om de “verloren dag” in te halen. Ik zou vandaag een halve etappe doen en morgen anderhalf om zo weer op schema te raken. 11 kilometer stond er voor vandaag op het programma. Prima te doen!

Na een voorspoedige reis, de aeroportbus naar het centrum genomen. Uitgestapt bij de kathedraal voor mijn eerste stempel. De lange rij gemeden, door in een zij-kapelletje waar een doopceremonie op het punt stond te beginnen, aan een medewerker te vragen om een stempel. Volledig in het Spaans en met resultaat. De eerste stempel! De Spaanse juf mag trots op me zijn.

So far so good. Het was ondertussen 12.00 en na een koffie op het plein en een water bij de supermarkt ging ik van start. De temperatuur begon al aardig op te lopen. Bij een Chinees supermarktje een ‘El cheapo’ hoedje gekocht om me te beschermen tegen de brandende zon. In de stad waren de bekende Jakobsschelpaanduidingen nog nergens te vinden, dus maar even met behulp van de kaart. Richting Triana, erg leuke wijk trouwens, de brug over richting de buitenwijken. Nooit de leukste stukken van de route. Ondertussen was ik in Triana mijn eerste Jakobsschelp en gele pijl tegen gekomen. Ik zat dus goed.

Maar na een klein half uurtje, waarin ik dacht dat ik steeds rechtdoor liep en al een poosje geen pijlen was tegengekomen, toch maar even op GooGle Maps gekeken. Bleek ik inmiddels in de hele verkeerde richting te lopen. Shit, omdraaien en een heel stuk terug. Teruggekomen zag ik waar het fout was gegaan. Er moest een snelweg én een rivier gekruist worden, maar waar? Pijltjes niet te vinden. Alleen autowegen, mobiel inmiddels leeg, dus maar vragen.

Een aardige meneer gaf aan dat ik de snelweg en de rivier bij de metro kon kruisen. Maar dan moest ik weer terug. Dat was echt het snelste volgens hem. Ik moest het fietspad volgen. OK, weer terug fietspad gevolgd. Inmiddels was het al rond tweeën en begon de zon echt te branden. Blij met mijn hoedje en de fles water, raakte ik maar niet bij die metro. Toch maar weer vragen. Een jongen met een mobiel zocht het even op. De metro, nee die kon ik vanuit de oksel van de snelweg te voet niet bereiken. De enige mogelijkheid om aan de overkant te komen was een brug, maar dan moest ik weer terug. Met de moed der wanhoop dus opnieuw omgedraaid. Gelukkig bleek de route die mijn laatste ‘lifesaver’ me wees wél te kloppen en ik zat zowaar weer op de camino. Wat fijn om weer gele pijlen te zien.

Mijn weg vervolgend zag ik dat ik op dit punt enkele uren geleden nog een stempeltje bij een kapelletje had gehaald. Balen, maar niks aan te doen. Op zich nog voldoende tijd, dus move on. Ondertussen wel mijn lange broek verwisseld en een hemdje aangedaan. Het zweet liep over mijn rug. Het was inmiddels dik 30 graden. Ik was toch in oktober gegaan om de hitte te vermijden? Maar ik was gelukkig eindelijk aan de overkant beland. Vanaf hier nog zo’n 7 kilometer. En het was inmiddels al 15.00 uur.

Toen ik eindelijk uit Sevilla was, opnieuw een dilemma. Een splitsing van de route. Één variant door stedelijk gebied, de ander langs de rivier een stukje niemandsland. Die tweede was iets korter, dus die dan maar. Wel een vrij open stuk, dus die zon begon nu echt fel te worden.

Na ongeveer twee kilometer kwam de route langs een verlaten(?) Cortijo, een soort grote vrijstaande boerderij. Van verre hoorde ik de honden al aanslaan. Toch dapper doorgelopen, misschien zitten ze achter een hek. Dat bleek helaas niet het geval. Ik zag 3 vrij grote honden los lopen op enkele tientallen meters van mij. Tja, ik en honden zijn geen top combinatie, maar dit leek mij ook echt niet verstandig. Dus maar gauw rechtsomkeert. Er zat niets anders op dan weer terug te lopen tot de split en alsnog het alternatief te pakken. Pff, ik was ook echt helemaal alleen op deze Via de la Plata. Dat was wel anders op de Francès.

Uiteindelijk hevig verhit tegen zessen het hotel gevonden, waar ik voor de eerste nacht gereserveerd had. Ik denk dat ik wel het dubbele gelopen heb van wat ik moest lopen. Het is dus toch wel even wennen hier. Misschien morgen beter….